Blog 9 Van Griekenland naar Zwolle

Hier is hij dan, onze laatste blog. Het schrijven ervan heeft even op zich laten wachten. Ach ja, je bent ook zo druk tijdens zo’n reis. Tent opruimen, plannen maken, strandje kiezen, restaurantje zoeken, je kent dat wel. Ook zijn de wifi’s niet altijd even snel. En eenmaal thuisgekomen ben je druk met kleren wassen, foto’s organiseren, familie bezoeken, buren bedanken, noem maar op. Zo’n sabbatical wordt vaak onderschat, haha. Maar waar waren we gebleven? O ja, dat was rond 20 mei op Skiathos, een eilandje waar Abba ooit een film heeft opgenomen. Het hoofdstadje bij de haven is erg gezellig en wemelt van de terrassen en toeristenwinkeltjes. Tegenwoordig worden op het plaatselijke vliegveld vooral veel Engelsen ingevlogen. Je ziet ze overal genieten, en ’s ochtends om 11 uur zitten ze naast ons op het terras al aan hun tweede halve liter bier. Een beroemd strand is hier Banana Beach, waar wij zelf ook regelmatig te vinden zijn. Overal is er intussen enorme bouwactiviteit ter voorbereiding van het toeristenseizoen;  je ziet dagelijks de vorderingen in nieuwe tenniscomplexen, vakantiewoningen en de bijbehorende infrastructuur. Na  hier drie dagen te zijn geweest, nemen we weer de ferry terug naar Volos, een tocht van drie uur omdat de boot een enorme omweg moet maken vanwege de  hoge bergrug om de baai. Vanaf de kade gaan wij via de uitvalswegen van de stad Volos over een moderne brede autoweg richting Patras totdat we op een gegeven moment rechtsaf moeten. Hier loopt de weg met veel bochten de bergen in, met prachtige uitzichten en steeds grotere wolkenflarden. De invallende avond maakt het schemerachtig en het gaat bovendien steeds harder regenen. Kortom, tijd om in Itea vlakbij Delphi een hotel te zoeken, dat wij gelukkig snel vinden aan de boulevard langs de golf van Korinthe.

De volgende dag weer vroeg op, want de boot naar Kefalonia vertrekt rond 12 uur uit Patras en het is zo’n twee uur rijden. Daar moeten we de juiste haven met ticketbureau zien te vinden. Dit lukt allemaal, de overtocht naar het havenplaatsje Sami kost zo’n drie uur en we vinden de camping op 400 meter van de haven. Kefalonia is veel groter dan Skiathos, met enorme bergketens en mooie stranden en we zien gigantische schildpadden in de haven van de hoofdstad Argostoli.  Via het schattige havenplaatsje Fiskardo aan de Noordkant van het eiland varen  we drie dagen later  naar het volgende eiland Levkas (Levkada). Dit lijkt wel wat op Kefalonia, we belanden op de prachtige camping van Poros Beach, tussen de eeuwenoude olijfbomen, op vijftig meter van een superstrandje met drie restaurantjes, (twee slechte en één hele goede), zodat we een sterke band opbouwen met de vriendelijke ober van het goede restaurant die ons elke keer bedient. Levkas zit met een piepklein stukje vast aan het vaste land; het houdt het midden tussen een schiereiland en een eiland. Je vindt er ook een bijzondere brug, die mij aan Drs P. deed denken, (zie ook de foto’s van deze pontbrug op de website). Hij dichtte destijds:

Ik breng de mensen heen, ik breng weer anderen terug
Mijn pont is als het ware ongeveer een soort van brug
En als de pont zo lang was als de breedte van de stroom
Dan kon hij blijven liggen, zei me laatste één econoom
Maar dat zou dan weer lastig zijn voor het rivierverkeer
Zodoende is de pont dus kort en gaat hij heen en weer
 

Waarschijnlijk hierdoor geïnspireerd heeft men op Levkas een soort tussenvorm gecreëerd. De pont ligt als een brug klem tussen beide kanten van de stroom, maar kan desgewenst tijdelijk naar een kant varen om het rivierverkeer te laten passeren. Wij reden over deze pontbrug toen wij op de laatste dag naar Igoemenitsa reden. Daar vertrekt de ferry naar Venetië, reisduur 25 uur, vertrektijd een uur ’s nachts, aankomsttijd twee uur ’s nachts. Dat scheelt ons 1100 (!) autokilometers. Het ticket is al telefonisch besteld door onze behulpzame campingmevrouw. Een mooie trip, alleen aankomst en vertrektijd zijn zachtjes gezegd niet optimaal. Daar komt nog bij dat wij bij aankomst in de haven vernemen dat het schip drie uur vertraging heeft. Dit betekent uiteindelijk, dat wij samen met de andere passagiers van elf uur ‘s avonds tot vier uur ’s ochtends op de kade hebben gebivakkeerd. De aankomst in de haven Fusina bij Venetië is uiteindelijk drie uur ’s ochtends de volgende dag, zodat ons slaapritme stevig verstoord wordt. Gelukkig blijkt er een camping met bemande receptie naast de aankomsthaven  te zijn, zodat wij niet midden in de nacht op straat hoeven rond te hangen. We blijven hier drie dagen. De faam van Venetië is terecht, een fantastische stad met een rijk verleden dat er van alle kanten afstraalt. En juist de combinatie van die oude roemrijke gebouwen met al die bootjes in dat blauwe zoute water is fantastisch. Daar komt dus ook iedereen op af; er torenen op een gegeven moment een stuk of acht cruiseschepen boven de stad uit, die daardoor rond het middaguur uitpuilt van de toeristen.

Na Venetië hebben we nog Bregenz en Lindau aan het Bodenmeer bezocht. Op maandag 4 juli kwamen wij na een lange tijd weer thuis. En thuiskomen is toch ook weer leuk. Deze reis was een mooie ervaring, nog nooit waren we zo lang van huis. Het dagelijks maken van nieuwe plannen, het steeds weer reizen naar nieuwe verten, het arriveren in tot dan toe onbekende plaatsen, met wisselende mensen, culturen, talen,  alfabetten,  landschappen, weersomstandigheden, munteenheden, prijsniveaus, verkeersregels, vignetten was elke keer weer verrassend en boeiend. De auto heeft het goed gehouden, in de steden waren de fietsen vooral handig; wel hebben we minder dan verwacht gefietst, vooral vanwege het bergachtige terrein. Daarentegen hebben we veel gevaren, in totaal zijn we 22 keer aan boord van een schip gegaan. Het vaakst gebeurde dit in Venetië: acht keer. De langste bootreis was 25 uur, van Igoemenitsa naar Venetië, de kortste was 20 seconden op de Lefkase pontbrug van Drs P; die bleef klem tussen de beide wallen liggen. Buiten Nederland bezochten we elf landen: Duitsland, Tsjechië, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Bosnië-Hercegovina, Montenegro, Albanië, Macedonië, Griekenland, Italië. Tijdens onze reis zijn we 21 keer een landsgrens over gegaan. Bij een aantal overgangen kostte dit veel tijd; vaak omvatte het een dubbele controle: het ene land uit en het andere land in, dus twee keer in de rij. Twee uur kostte het ons om de grens tussen  Albanië en Griekenland te slechten, daarentegen zijn we bij ons fietstochtje heen en weer van Bregenz naar Lindau twee keer de Duits-Oostenrijkse grens gepasseerd zonder het te merken.

Kortom, we hebben genoten en groeten bij deze onze lezertjes met hartelijke dank voor jullie belangstelling.

Marleen & Dirk

Zwolle, 13 juni 2018